De boekenkast van Monique Rosbergen

boekenkast

De boekenkast van Monique Rosbergen

Uit de Barneveld Vandaag

Het gezegde luidt ‘toon mij je boekenkast en ik zeg wie je bent’. Barneveld Vandaag neemt een kijkje in de boekenkast van de lijsttrekkers voor de komende verkiezingen en ontdekt samen met de eigenaar wat de boeken over hem of haar vertellen. Vandaag: Monique Rosbergen, fractievoorzitter van Pro’98.

DOOR ELLY MULDER
BARNEVELD – Vroeger wilde ze schrijfster worden, in een boekwinkel werken of journalist worden. En dan over boeken schrijven. “Dan krijg ik de boeken gratis”, dacht ze. “Wat dat betreft ben ik best economisch, pragmatisch op z’n minst”, lacht ze. “Maar dat leek me altijd heel erg leuk. Politiek is er gewoon ingeslopen, maar lezen is toch altijd mijn grootste hobby geweest.” Ze kreeg het lezen dan ook van huis uit mee en op de middelbare school dreef ze haar leraar Engels bijna tot wanhoop door wel drie keer een boekenlijst in te leveren. 
Enthousiast toont ze haar beide boekenkasten. De meest boekenkastopvallende is die boven de voordeur. “Dit was altijd zo’n lege plek”, verklaart ze deze opmerkelijke plaats. “En voor planten is het niet handig, je komt er niet zo makkelijk bij. Vandaar de boeken.” 
De verzameling is heel uiteenlopend. Van haar favoriete schrijfster Isabel Allende, via onder anderen John Grisham en Leon Uris tot Joost Zwagerman. Monique: “Ik houd over het algemeen wel van het mystieke, het katholieke, het Zuid-Amerikaanse. Maar ook van het een beetje een draai geven aan de historie. Terwijl ‘Ik heb je nooit een rozentuin beloofd’ van Hanna Green bijvoorbeeld meer het rauwe is van hoe je omgaat met psychiatrische patiënten. Dus er zit wel veel verschil in.” Ook ‘De Engelenmaker’ van Stefan Brijs vindt ze een schitterend boek. Een ander boek dat veel indruk op haar maakte is ‘The Bone People’ van Keri Hulme. “Dat gaat over hoe Aboriginals met elkaar omgaan”, vertelt Monique. “In het verhaal wordt een jongen mishandeld door zijn vader, maar op een of andere manier wordt dat zo beschreven dat je begrip begint te krijgen voor die vader. Dat is toch wel heel knap, om zo te schrijven.” 
Wat opvalt is dat veel van haar boeken te maken hebben met relaties, geschiedenis en cultuur. Zegt dat veel over wie Monique is? “Ik ben niet geïnteresseerd in hoogdravende kunst”, licht Monique toe, “maar wel in hoe mensen in een ander land leven, hoe ze met elkaar omgaan. Of het een actueel verhaal in China betreft of een historisch verhaal in Zuid-Amerika, er geldt dat ik me wil kunnen verplaatsen in de ander. Dat vind ik leuk. Om te zien hoe mensen samenleven. Ik denk dat dát me het meest aanspreekt in boeken.” 
Kunnen we vaststellen dat je een ‘mensenmens’ bent? Monique: “Ja, dat denk ik wel. Een echte humanist. Ik geloof in mensen, in de kracht van mensen. Ik ben destijds ook in Pro’98 gestapt omdat ik wilde dat er later voor mijn kinderen meer was dan toen ik hier opgroeide. En het mooiste van politiek vind ik dat je wel wat kunt bereiken, ook al duurt het soms lang. Langs de zijlijn staan is niets voor mij.”