23 jan Sociaal geweten uit de raad
Uit de Barneveld Vandaag
Maatschappelijk betrokken zijn en verantwoordelijkheid willen nemen is iets, dat Adri den Dunnen vanuit haar opvoeding heeft meegekregen.
BARNEVELD – “Ik was voorzitter van de Stichting Kindercentra Barneveld. Toen ik daar mee stopte wilde ik ook wel iets anders gaan doen. Pro Barneveld vroeg me toen, of ik niet bij hen actief wilde worden. Dat was in 1994. In 1998 kwam ik in de fractie… voor Pro’98.”
Politiek actief worden was voor haar ook aanleiding om lid van een politieke partij te worden. “Ik ben nog steeds overtuigd lid van de PvdA. Die zou van mij wat linkser mogen zijn, maar dat is geen reden om eruit te stappen. Samen delen en gelijke kansen spreken me nog steeds aan en dat heb ik proberen te vertalen naar de gemeentepolitiek.”
Dat past volgens Den Dunnen ook goed bij Pro’98. De verschillende bloedgroepen hebben elkaar nooit gebeten en wat haar betreft hadden het er nog wel meer mogen zijn. Ze vindt het jammer, dat er in Barneveld geen afdelingen van GroenLinks en SP zijn. “Dat was sterk geweest; dan hadden we een nog grotere vuist kunnen maken.” De oppositie was nadat Pro zo lang een wethouder had geleverd “heel erg wennen”, zegt Den Dunnen. “Eerst dacht ik: dat wordt niks, maar het bleek dat we toch nog veel voor elkaar konden krijgen.” Niettemin vindt ze het na drie raadsperiodes tijd om te stoppen. “Mijn kleine parttimebaan heeft zich ontwikkeld tot meer dan fulltime. Als je het raadswerk goed wilt doen, kost het heel veel tijd en ik vind dat je het goed moet doen of niet moet doen.” Ze denkt daarbij niet alleen aan het lezen van stukken, maar ook aan het onderhouden van contact met burgers. “Je zou denken, dat e-mail alles veel eenvoudiger maakt. Je hoeft niet meer op de fiets een floppy met tekst te brengen, maar je hebt wel elke avond mailtjes, die gelezen moeten worden.” De gemeente Barneveld is in die twaalf jaar wel veranderd, zo vindt Den Dunnen. “Het imago dat de buitenwereld van Barneveld heeft, klopt niet meer. Ja, zo’n grote SGP en ChristenUnie tref je in weinig plaatsen, maar ik kan zondagmiddag op mijn fiets naar het theater voor een jazzmiddag. Ik vind het geweldig. Dat hadden we twaalf jaar geleden niet kunnen denken.”
Het is veel gezelliger geworden in Barneveld, vindt ze. “Ze noemden ons vroeger wel eens spottende ‘de terrassenpartij’, maar die terrasjes zijn er wel gekomen en kijk nu eens, hoeveel mensen het nu leuk vinden in Barneveld.”
Niettemin zou de gemeente klantvriendelijker kunnen zijn, ook al is ze zeker de beroerdste niet als het om sociaal beleid gaat. “Natuurlijk moeten er regels zijn, maar je moet de balans houden tussen bureaucratie en sociaal werken.”
Jammer vindt ze dat bijvoorbeeld een voorziening voor ouderen of een brede school zo moeizaam tot stand komt, doordat iedereen “op eilandjes” zit. Waar Adri den Dunnen ook nog niet tevreden over is, zijn de voorzieningen voor jongeren. “We missen nog steeds een disco. Het is een slechte zaak, dat jongelui op de fiets of in de auto met alle gevaren van dien elders uit moeten gaan. Ja, zo kunnen de Barnevelders rustig slapen, maar daar slaap ík nou niet rustig van.”
Ze denkt, dat ze het raadswerk best zal missen. “Sommige collega’s noemen me ‘het sociaal geweten’ van de raad. Daar ben ik blij mee, want daar heb ik me hard voor gemaakt.” Tegelijkertijd is ze “meer een teamspeler” dan een politica, die haar partij zo strak mogelijk profileert. “Dat vind ik moeilijk van de politiek, dat je altijd moet etaleren hoe goed je het als partij wel niet doet en dat stoorde me ook in het debat over de WMO. Ik heb in die twaalf jaar verschillende keren gezegd, dat politiek niks voor mij is; omstanders glimlachten dan en waren dat niet met mij eens.”