19 feb In memoriam Els Borst
In de zomer van 1994 reed ik met mijn man terug naar huis vanaf onze vakantieplek in Frankrijk. Ik was in 1993 lid geworden van D66 en wilde het liefst alles weten over de coalitie-onderhandelingen in Nederland. Ik was voortdurend op de autoradio op zoek naar Nederlandse zenders om maar niets te missen.
Dat eerste paarse kabinet kwam niet zo heel makkelijk tot stand en ik hoopte vurig dat het zou lukken. Dat er een kabinet zou komen zonder confessionele partij dat eindelijk werk kon maken van zaken als het homohuwelijk en de euthanasiewet. Een kabinet dat zou aansluiten bij de veranderende denkbeelden rondom verschillende medisch-ethische kwesties.
In de loop van de twee paarse kabinetten raakte ik steeds meer onder de indruk van Els Borst als minister van volksgezondheid. Zij was het ultieme voorbeeld van een politica die dichtbij mensen stond. De rustige en bedachtzame wijze waarop zij voor een menswaardig levenseinde streed, vond ik indrukwekkend. Vooral omdat je aan alles kon merken dat dit bij haar was ingegeven door haar liefde en zorg voor mensen. Zij was voor mij de verpersoonlijking van waar Paars voor stond.
Het is onvoorstelbaar dat zeer waarschijnlijk een misdrijf een einde heeft gemaakt aan het leven van deze zachtaardige, moedige en wijze vrouw. Een vrouw die als Minister van Staat nog zoveel wilde betekenen voor ons land. Uit respect voor haar hebben we besloten om onze verkiezingscampagne op te schorten tot en met gisteren.
Vandaag pakken we de draad van de campagne weer op en gaan we verder in de lijn van Els Borst. Want ook wij willen dichtbij mensen staan. Ook wij vertrouwen op de kracht van mensen, waarbij menswaardigheid, diversiteit en gelijkwaardigheid hand in hand gaan.
Monique Rosbergen, 19 februari 2014