Kerstspecial: Loslaten

Kerstspecial: Loslaten

Het jaar 2016 zal ik niet gauw vergeten. En ik denk heel veel mensen niet. Het was zo’n jaar dat je dacht “erger dan dit, kan het niet” en dat het dan toch nog erger kan.  De vreselijke aanslagen, de verkiezing van Trump, de Brexit, het Oekraïne-referendum, de gebeurtenissen in Turkije, de afschuwelijke beelden uit Syrië en de enorme vluchtelingenstroom.

Statushouders
Deze wereldgebeurtenissen gingen ook aan Barneveld niet voorbij. Begin 2016 ontstond er een behoorlijke ophef onder bewoners aan de Churchillstraat. Een deel van het groene hart in de omgeving van de Lijsterhof moest plaats maken voor de bouw van 22 semipermanente woningen voor zo’n 75 statushouders. De omwonenden voelden zich – begrijpelijk – overvallen.

Pro’98 had het ook liever anders gezien. Volgens ons doe je er verstandiger aan de vluchtelingen meer te spreiden over woonwijken. Dat bevordert de acceptatie en de integratie. We hadden liever gezien dat het nieuwe woonwijkje zou worden bewoond door nieuwe Barnevelders én oud -Barnevelders die op de wachtlijst voor een woning van de Woningstichting staan. Maar de nood van opvang was hoog en dus zijn we uiteindelijk akkoord gegaan met deze constructie.

Doodzonde
In juni 2016 werden we opgeschrikt door het vertrek van de CDA-wethouder Fokkema. Oorzaak was een brief van het bedrijf Coulissen waarin dit bedrijf stelde het theater op termijn te kunnen exploiteren tegen een veel lager subsidiebedrag.
Die brief had hij moeten delen met zijn collega-wethouders. Maar omdat er geen enkele onderbouwing werd geleverd, besloot Fokkema die vooralsnog niet als serieus alternatief te beschouwen.

Het naast zich neerleggen van die brief leidde tot het vertrek van wethouder Fokkema. Dat was op zich terecht. Had het college in december weet gehad van het aanbod in deze brief, dan had het college in december waarschijnlijk een ander voorstel aan de raad gedaan. Namelijk om te onderzoeken of dit wel of niet interessant zou zijn voor het Schaffelaartheater. Nou was dit overigens de uitkomst van het debat in de raad in december, maar dit terzijde.

Het opstappen van wethouder Fokkema gebeurde, naar ik begreep, onder grote druk vanuit de andere collegepartijen. Hij kon maar beter gaan.

En dan blijf ik toch met de vraag zitten waarom hem dit zo zwaar wordt aangerekend, terwijl andere zaken met het grootste gemak met de mantel der liefde worden bedekt. Dat lijkt toch wel heel erg op met twee maten meten.

Op basis van het feitenonderzoek naar de Koreareis bijvoorbeeld blijkt dat de burgemeester en de wethouder Economische Zaken veel grotere fouten gemaakt hebben: zo was er in die zaak sprake van een ondeugdelijk besluitvormingsproces, handelden beide bestuurders in strijd met de gedragscode, handelde de wethouder zonder specifiek mandaat en besluit en werd de raad te laat en niet volledig geïnformeerd.

Zo maar een paar politieke doodzondes op een rijtje. Dat werd door de coalitiepartijen nog geen twee maanden voor de gedwongen aftocht van wethouder Fokkema afgedaan met “de wet van Murphy”, “alles wat fout kon gaan, ging fout” en “dat kan gebeuren”.

Hadden ze wethouder Fokkema ook de hand boven het hoofd kunnen houden? Dat denk ik wel. Toch hebben ze dat niet gedaan. Waarom niet? Was het de spreekwoordelijke druppel? Was het persoonlijk? Of was het de politieke gevoeligheid rond het Schaffelaartheater?

Ik denk vooral dat laatste. En dat is verdrietig, niet alleen voor de man zelf, maar ook voor de negatieve beeldvorming die zo rond het Schaffelaartheater is ontstaan. Een theater dat het in vergelijking met andere theaters voor een laag subsidiebedrag juist heel erg goed doet.

Inmiddels wordt er onderzoek gedaan naar de mogelijkheid om het theater in een andere vorm te exploiteren. De resultaten van dit onderzoek zullen begin 2017 bekend worden en de besluitvorming over het theater wordt in maart 2017 verwacht.

Ik hoop van harte dat de raad zo wijs is om het Schaffelaartheater niet te grabbel te gooien aan een experiment van een bedrijf dat zegt dat ze het beter kunnen doen voor heel veel minder geld. Een bewijs dat het ook echt kan, is door hen nog niet geleverd, alleen een aan alle kanten rammelende business case. Een besluit om op die basis het theater uit handen te geven, zou pas echt doodzonde zijn.

Groen-sociale coalitie
In het afgelopen jaar tekenden zich ook dit jaar met de regelmaat van de klok een raadsmeerderheid af van drie sociale en groene partijen: Christen Unie, CDA en Pro’98. Veel van onze voorstellen konden op steun van deze twee partijen rekenen en ook wij lieten onze steun niet onbetuigd als het om goed onderbouwde sociale en groene voorstellen van hun kant ging.  In vorige nieuwsbrieven heeft u daar al over kunnen lezen.

Leren loslaten
Het jaar 2016 was ook het jaar dat ik 50 werd en één van mijn beste vriendinnen mij voorhield dat ik de leeftijd had bereikt van “het leren loslaten”.

In een apart bericht heeft u al gelezen over mijn besluit om mijn raadslidmaatschap neer te leggen. Het was geen eenvoudig besluit. Het is nu eenmaal veel gemakkelijker om te blijven doen wat je altijd deed en waar je goed in bent (geworden).  Maar de consequentie daarvan was dat ik geen ruimte en tijd had om nieuwe zaken aan te pakken of te ontdekken. En daar was ik, merkte ik steeds vaker aan mezelf, erg aan toe.

Ik ben erg blij in Arjen Korevaar een goede opvolger te hebben gevonden. Het zal voor hem in het begin soms lastig zijn om in één keer “het gezicht” van de partij te zijn. Maar ik ben ervan overtuigd dat hij het uitstekend gaat doen. Daarom roep ik u op om hem straks bij de lijsttrekkerverkiezingen aankomende zomer van harte te ondersteunen.

Ik wens u allen gezellige feestdagen en een heel gelukkig , liefdevol en gezond 2017.

Monique Rosbergen