24 jan Hoezo tegen?
Als je in Barneveld bezwaar maakt tegen een besluit van de gemeente, dan kom je terecht bij een van de twee bezwarencommissies van de gemeente: eentje voor raadsbesluiten en eentje voor collegebesluiten.
Tot voor kort bestond de bezwarencommissie voor raadsbesluiten uit raadsleden en die voor collegebesluiten uit een wethouder (als voorzitter) en een aantal ambtenaren.
Wij hebben dat altijd een vreemde gang van zaken gevonden. Het is toch raar dat je als raad (of college) je eigen besluiten nog eens gaat heroverwegen als er bezwaar wordt gemaakt? Nou schijnt dat bij wet zo geregeld te zijn.
Maar zou het dan niet veel verstandiger zijn om je te laten adviseren door mensen die meer objectief tegen genomen besluiten aankijken? Dat zouden bijvoorbeeld raadsleden of ambtenaren uit andere gemeenten kunnen zijn die thuis in de materie zijn, maar wel op voldoende afstand staan. En zou het voor een burger niet veel handiger zijn als er niet één maar twee commissies zouden bestaan?
Afgelopen week heeft de raad besloten dat beide bezwarencommissies vanaf nu zullen bestaan uit dezelfde ambtenaren. Daar waar het de besluiten van het college betreft, blijft de wethouder voorzitter (aan die commissie verandert dus niet zo veel) en als het om bezwaren tegen raadsbesluiten gaat, wordt een extern voorzitter aangetrokken.
Wij vinden dat een stap terug in de tijd. Daarom hebben wij tegen gestemd. De ambtenaar die een besluit ter advisering voorbereidt en aanbiedt aan de raad of het college, kan na een bezwaar tegen dat besluit, het nog eens opnieuw tegen het licht houden en een advies uitbrengen. Hoezo onafhankelijk?
Als je dan iets wilt veranderen dan moet het doel toch zijn dat de burger beter gehoord wordt en zich voldoende gehoord voelt als hij/zij bezwaren heeft tegen een bepaalde beslissing.
Wij hebben er geen enkel vertrouwen in dat burgers zich nu serieuzer genomen zullen voelen als raadsleden door vakambtenaren worden vervangen.
Gemeenteraadsleden van Barneveld hoe serieus neemt u zichzelf eigenlijk nog?
Monique Rosbergen, 25 januari 2009